Op reis met een prothese

Met Flip naar Zuid Amerika.
Mijn naam is Flip en ik ben 26 jaar. Bij mijn geboorte bleek al snel dat er iets mis was met mijn onderbenen. Ze waren tijdens de zwangerschap niet goed ontwikkeld (fibula aplasia) en ik zou nooit goed kunnen lopen. Met deze wetenschap hebben mijn ouders besloten om mijn beide onderbenen te laten amputeren toen ik anderhalf was. Ik ben ze heel erg dankbaar voor de beslissing die ze toen genomen hebben. Mijn eerste stappen ooit waren op protheses en dit voelt voor mij heel natuurlijk aan, ik ben niet anders gewend. Tijdens mijn opvoeding ben ik altijd heel normaal behandeld. Ik ben naar een ‘normale’ school gegaan en heb ik altijd in ‘normale’ sportteams meegedaan. Met af en toe hilarische situaties, dat dan weer wel… zo vloog mijn been meerdere keren door de lucht tijdens het hockeyen en iedereen keek zijn ogen uit! Na het behalen van mijn middelbare schooldiploma gingen veel van mijn vrienden voordat ze gingen studeren een jaar op reis. Dat wilde ik ook! Mijn ouders hadden gelukkig het vertrouwen in mij en hadden het idee dat het allemaal wel goed zou komen met mij. Waarschijnlijk vindt elke ouder het spannend als je kind op wereldreis gaat en helemaal als je dat gaat doen als je twee onderbenen mist.

Naar Zuid Amerika!
Ik wilde heel graag op reis naar Zuid-Amerika en heb me toen ingeschreven voor de ‘Amazon river basin expedition’: een reis van 600 kilometer, dwars door de Amazone. Samen met 5 andere reisgenoten door gebieden trekken waar verder bijna geen toeristen komen. Extra spannend voor mij want isolatie, hoge luchtvochtigheid en hoge temperaturen zijn absoluut geen goede omstandigheden voor prothesegebruikers. Ik heb nog op mijn inschrijfformulier netjes aangegeven dat ik twee onderbenen miste maar gek genoeg heb ik hier niet eens vragen over gekregen….
Bij het betreden van het basiskamp leerde ik mijn reisgenoten kennen en werden eerst de rantsoenen ingeslagen. Heel belangrijk want aangezien we 5 weken op onszelf aangewezen zouden zijn moet je genoeg eten en drinken bij je hebben. Er is van te voren berekend hoeveel calorieën en welke voedingsstoffen we tijdens de hele reis nodig zouden hebben. Alles werd vervolgens in tonnen gedaan met een datum erop zodat we de gehele reis genoeg te eten zouden hebben.

Foto: Rantsoenen verdelen/uitrusting controleren (rechts de amerikaanse footballspeler).

Het Amazonegebied is natuurlijk prachtig maar zeker niet zonder gevaren. Zo kregen we voordat we vertrokken een aantal tips over wat te doen als je bijvoorbeeld gebeten wordt door een slang, of oog in oog komt te staan met een grote kat (jaguar, poema). En we mochten nooit alleen zijn. Dus als je midden in de nacht moest plassen, moest er iemand anders met je meelopen. Verder was je ten allen tijden verplicht om schoenen te dragen i.v.m. slangen/andere insecten. De enige uitzondering hierop was ik! Zo zie je maar, elk nadeel heeft een voordeel. De meeste expeditie genootjes hadden grote rubberen bergschoenen aan. Aangezien ik geen enkelstabiliteit of andere bescherming nodig heb liep ik gewoon op mijn oude hockeyschoenen, de rubberen spikes zorgden voor meer grip en ze waren erg licht.

De reis kan beginnen
De eerste dag was 50 kilometer peddelen en vooral wennen aan het opbouwen/afbouwen van het kamp, het besturen van de boten en de navigatie. Na het avondeten kregen we een presentatie over hoe je naar de wc moet gaan tijdens de reis… Bij dit soort expedities wordt altijd streng het ‘leave no trace’ principe aangehouden. Dit komt erop neer dat alles wat je meeneemt, je ook weer mee terug moet nemen. Voor 5 weken wc papier meenemen past dus niet in dit principe. En met bladeren de boel schoonmaken is ook geen optie want in de Amazone zijn de bladeren vaak giftig of er zitten vervelende insecten op. Restte ons niets anders dan onze linkerhand te gebruiken…Even naar de wc gaan werd een tijdrovende toestand aangezien je altijd met zijn tweeën moest gaan en minimaal 200 meter van water verwijderd moest zijn zodat je dit niet vervuilde. Dan een gat graven, even vragen of je partner de andere kant op kijkt, handjes wassen en klaar. Het klinkt extreem maar geloof me, je went er aan!

Gedoe met mijn protheses
Mijn onderbeenprotheses zitten vast met een pin systeem: dit houdt in dat er aan mijn liner een pin zit die vervolgens in een slotje vastklikt dat weer in mijn prothese zit. Er is één ding waar dat slotje absoluut niet tegen kan: zand. Eén korreltje kan al zorgen voor een blokkerend slotje. En dan kan ik mijn been niet aandoen of mijn been kan er niet meer uit. Op dag 5 van de expeditie was het al raak en kreeg ik problemen met een van mijn benen. Met behulp van een Multi tool kon ik gelukkig het slotje uit elkaar halen en uitspoelen. Na een lange dag was ik vaak nog ruim een half uur bezig met het fixen en schoonmaken van mijn prothese, dit vond ik af en toe erg zwaar.

Foto: Benen schoonmaken aan het eind van de dag. Wat een uitzicht!

Op sommige dagen lukte het ook niet om het slotje los te krijgen. Dan probeerde ik extra te helpen in de keuken of iets te doen waar minder mobiliteit voor nodig was. Dat vond ik af en toe wel lastig aangezien ik er totaal niet van houd om afhankelijk te zijn van anderen of van protheses die niet mee willen werken.

Foto: De Keuken.

Waar ik tijdens de reis ook achter kwam is dat slapen in een hangmat niet altijd prettig is: ik heb geen contra gewicht bij mijn voeten zit en dan ben je het evenwicht kwijt. Je ligt dan in een soort banaantje en dat slaapt niet heel erg lekker. En je moet als je wakker wordt even goed je protheses checken… een schorpioen in de koker wil je echt niet!

Foto: Slapen in de hangmat.

Nieuwe voeten
Na een paar weken diende zich een groter probleem aan. Aangezien ik nog in de puberteit zat en erg veel at begon ik zwaarder te worden. Ik ben ongeveer tien kilo aangekomen in relatief korte tijd. Mijn stompen pasten minder goed in mijn kokers en er ontwikkelden zich bloedblaren wat erg pijnlijk loopt. Daarnaast zaten er scheuren in beide carbon voeten. De enige vorm van communicatie die we hadden in de jungle was een satelliet telefoon. We hebben naar Nederland gebeld en nieuwe voeten besteld. Deze zouden dan aanwezig zijn in Brazilië op de plek waar mijn expeditie eindigde.
Mijn been deed ondertussen echt veel pijn en ik keek er dan ook ontzettend naar uit om mijn vervangende onderdelen te krijgen. Maar bij aankomst kreeg ik een nare verrassing: beide prothese onderdelen bleken in beslag te zijn genomen door de Braziliaanse douane. Ondertussen waren mijn expeditie genootjes naar huis en zat ik zelf alleen in Santarem, een stad in het noorden van Brazilië. Na een aantal dagen kreeg ik bericht dat mijn prothese onderdelen waren vrijgegeven en in Sao Paolo waren bezorgd. Vervolgens ben ik naar het dichtstbijzijnde internetcafé gegaan en heb op google maps São Paolo ingetypt. Tot mijn verbazing gaf de computer een afstand aan van drieduizend kilometer! Zoiets als: “Ja, je pakketje is bezorgd, je kunt het ophalen in Madrid”. Ik heb meteen een ticket geboekt en zat de volgende dag in het vliegtuig. Ondertussen had ik met mijn prothesemaker thuis contact opgenomen en gevraagd of hij contacten had met een prothesemaker in Argentinië/Brazilië. Na aankomst in Sao Paolo heb ik mijn voeten opgehaald maar ik had niet de juiste tools om deze aan mijn been te schroeven. Uiteindelijk heb ik via via een kleine prothesemaker gevonden die mij heeft geholpen om mijn voeten eronder te zetten. Ik kon mijn reis toch voortzetten, wat een opluchting!

Foto: Na de expeditie.

Moraal van dit verhaal
Reizen met een prothese vergt misschien wat extra voorbereidingen maar is echt heel goed mogelijk en heel erg leuk! Zoals je hebt kunnen lezen gaat het misschien niet altijd van een leien dakje maar uiteindelijk is er overal een oplossing voor. Ik heb een paar tips voor je op een rijtje gezet die je reis wat makkelijker kunnen maken:

• Ken je prothese. Je moet voor vertrek goed weten hoe je prothese in elkaar zit: hoe haal je hem uit elkaar en hoe zet je hem weer in elkaar. Uit welke onderdelen bestaat mijn prothese en welk gereedschap heb je nodig om mankementen te fixen. 
• Sluit een goede reisverzekering af. 
• Denk van te voren goed na over wat je uit je reis wilt halen, wat je kunt en wat je niet kunt. Dan sta je tijdens de reis niet voor verrassingen. 
• Sommige culturen kijken anders tegen protheses aan. Veel mensen schamen zich voor hun prothese en vinden het fijn om iemand te zien die normaal met zijn/haar prothese door het leven gaat. 
• Fouten maken of foute beslissingen nemen hoort er bij. Zo leek het mij een goed idee om een soort bungeejump te doen in Nepal en van een hele hoge brug af te springen. Niet echt verstandig als je bedenkt dat mijn benen uit zouden kunnen vallen/schieten. Gelukkig is dit niet gebeurd maar had dit wel grote gevolgen kunnen hebben. Voor de liefhebbers: check hier de video: https://www.youtube.com/watch?v=kT2T675nPlQ&t=92s 

Veel reisplezier en mochten jullie vragen hebben dan kunnen jullie mij altijd bereiken via 0683973764. De groeten van Flip.