Guido Bonsen & TP/A verlengen de samenwerking!

De coach en mede-oprichter van Team Para Atletiek heeft zijn contract officieel verlengd! Wij zijn supertrots en kunnen dan ook niet wachten op de komende jaren!
Hoe kijkt Guido zelf terug op de afgelopen 5 jaar TP/A?

‘’Ik ben heel trots mijn contract te kunnen verlengen t/m 2028. Dat is tot na de Spelen van Los Angeles. Leuk feitje: Dat zouden mijn 6e spelen kunnen worden.
Wellicht lag tot eind 2024 (Paralympische Spelen Parijs) verlengen voor de hand maar dat is erg kort. Bovendien het ik het echt super naar mijn zin! Wat we hebben opgebouwd is echt heel mooi!

We zijn in 2017 begonnen met een hele duidelijke maatschappelijke wens. We wisten niet precies hoe, maar voelde wel duidelijk die drang. Natuurlijk moest eerst de topsport staande gehouden worden, of eigenlijk vooral opnieuw opgebouwd. Dat was tenslotte waarom wij (Guido, Marlene en Fleur) bij elkaar waren. Je ziet inmiddels dat die maatschappelijke wens die bestond nu echt vorm krijgt en ik verwacht dat dat de komende jaren een versnelling zal doormaken. Soms heb ik het gevoel dat het nu pas echt gaat beginnen! Ondertussen groeit het topsportteam ook nog steeds dus ik zit hier helemaal op mijn plek.

De uitdagingen liggen nu op een ander vlak dan toen we begonnen. In het begin moesten we onszelf vooral eerst bewijzen en mensen meenemen in onze dromen met niets meer dan onze overtuigingskracht. We begonnen met zijn 3en en inmiddels hebben we een topsportteam met 9 A-status atleten, 11 atleten totaal. In het nieuwe jaar gaan we qua maatschappelijke ambities ook nieuwe stappen maken. We gaan wekelijks trainingen geven aan TP/A juniors en de volwassenen, de nieuwe datum voor prothesefestival is alweer geprikt en we geven steeds meer clinics op diverse events. Daardoor weet ik zeker dat we de ontwikkeling die we met de topsport gemaakt hebben ook in de breedtesport kunnen maken. Ik kijk daar enorm naar uit. Daarom heb ik ook met volle overtuiging opnieuw getekend.’’

Eigenaarschap.
‘’Sinds 2001 ben ik al coach en vanaf 2009 was ik Paralympisch Bondscoach. Toen Marlene en Fleur in 2017 vrij snel zeiden dat ze, ondanks dat de bond mijn contract niet verlengde, bij mij wilde blijven trainen was ik erg vereerd. Ze waren jong en geloofde in mij als coach maar ik wist ook hoeveel werk het zou zijn om zelf een topsport programma neer te zetten. Ik heb Marlene en Fleur daar eigenlijk niet echt voor gewaarschuwd en ben vooral dit traject gezamenlijk met hen aangegaan. Als coach wil je graag ontzorgen maar de laatste jaren heb ik ook geleerd hoe goed het is als atleten deelgenoot zijn van de opgave die er ligt. Eigenaarschap noem ik dat, eigenaarschap over je carrière.

Op meerdere vlakken geloof ik dat eigenaarschap goed is voor atleten. Het topsport leven houdt namelijk een keer op en ik wil graag dat iedereen daarna als een rijker mens de maatschappij in gaat. Het kan toch niet zo zijn dat als je stopt met topsport je echt alleen maar geleerd hebt hoe je hard moet lopen of ver moet springen. Sterker nog; het verschil tussen zilver of goud winnen zit zelfs helemaal niet in de trainingen, denk ik. Dat zit is een volwassen atleet zijn en verantwoordelijkheid nemen. We zien bijvoorbeeld ook steeds vaker dat er meer succes wordt behaald in landen waar er meer verantwoordelijkheid gevraagd wordt van een atleet en niet altijd alles maar ontzorgd wordt. Als coach heb ik mij daarin echt ontwikkeld met TP/A.’

Meer dan coach zijn.‘’De maatschappelijk component die we bij TP/A met onze clinics, trainingen en evenementen combineren met topsport zat altijd al in mij. Ik voelde altijd al de drang meer te doen dan alleen maar elke dag topatleten coachen en medailles winnen. In 2017 had ik ineens weer een wit vel en kreeg ik die kans. Ik denk dat als Marlene en Fleur mij alleen om topsport hadden gevraagd toendertijd, ik waarschijnlijk geen ‘ja’ had gezegd. Er zit van van nature ook wel een bepaalde quest in paralympische sport en de atleten. Bijna iedereen met een handicap heeft moeten dealen met de opgave die een handicap hen in het leven heeft gegeven. Hetzij toen ze klein waren of op latere leeftijd. Dat hebben alle atleten die ik ooit heb gecoacht ook wel op mij overgebracht.

Het mooie is dat toen we begonnen met TP/A we helemaal niet wisten hoe we onze maatschappelijke bijdrage precies wilde invullen, maar dat dat een aanvulling zou zijn voor de topsport was nooit een discussie. We hebben in de loop der jaren ook duidelijke keuzes gemaakt. Zo hebben kozen we in een vroeg stadium voor Team in plaats van Stichting in de naam, denken we kritisch na over het gebruik van termen zoals handicap vs. beperking en gebruiken we topsport als attentiewaarde voor de breedtesport en onze maatschappelijke doelen. Het witte vel is steeds meer ingevuld.’’

Nooit af.
‘’Een droom of doel, zowel topsport als maatschappelijk, is denk ik nooit af. Wat betreft topsport heb ik mezelf moeten aanleren om te genieten van goede prestaties of andere mijlpalen en niet gelijk weer na te denken over hoe het nóg beter kan.
Wat een handicap betekent voor je leven, hoe de wereld daar naar kijkt of hoe je daarmee om gaat is ook constant in ontwikkeling. Sport kan dat positief beïnvloeden. Maar er is niet perse een helder eindpunt. Er is niet 1 oplossing. Het gaat er vooral om dat we elke dag een beetje beter zijn dan gisteren.‘’